Θες να φωνάξεις..Να αλλάξεις τον κόσμο.Το δικό σου κόσμο...Κουράστηκες πάντα να βοηθάς.Να γίνεσαι αντικείμενο εκμετάλλευσης...Ντρέπεσαι που νιώθεις έτσι,αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις κιόλας...Θέλεις επιτέλους να αποκτήσεις όσα σου ανήκουν και σου τα στερούν.Κοιτάς τον εαυτό σου και καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι εσύ.Κανένα ίχνος αξιοπρέπειας.Κανένα ίχνος εγωισμού.Τίποτα δεν υπάρχει πάνω σου που να σου θυμίζει ότι είσαι εσύ.Ότι είσαι άνθρωπος...Έχασες τον εαυτό σου.Μέσα σου φωνάζει μια φωνή να σταματήσεις να διαμαρτύρεσαι και να υποταχθείς.Ποιος ο λόγος άλλωστε να φωνάζεις ανάμεσα σε κουφούς;Ποιός ο λόγος να προσπαθείς όταν κανείς δεν αναγνωρίζει το μόχθο σου;Όταν κανείς δεν λέει ευχαριστώ.Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι όλα πάνε χαμένα.Οι θυσίες,ο πόνος,τα δάκρυα,οι πληγές και όλες εκείνες οι φορές που είπες συγνώμη...Όλες εκείνες οι φορές που είπες δεν πειράζει...Όλες εκείνες οι φορές που έκανες κάτι για χάρη κάποιου άλλου.Όλες εκείνες οι φορές που συγχώρεσες κάποιον που σε είχε σκοτώσει...Αξίζει τελικά να υπάρχεις για ένα όνειρο...;